دل من!

در گیر و دار خداحافظی ازدومین ماه پاییز  سلام کن به سیاهی شهر و گوشت را به آوازهای زخمی محرم بسپار.

دل من!

دلواپس روزهای بی کسی مباش،این یلدای انتظار به صبح می رسد یک جمعه  و من و تو به پایش

 می افتیم کسی که طالب بدم المقتول بکربلاست.

دل من!

شاید ریختن و آویختن کمترین کاریست که اشک برای جبران آبروی از دست رفته ی آب می کند،پس

 ببار و بریز تا فرات بیش از این شرمنده نباشد.و همین اشک مرهم توست.

شاید اگر اشک نبود تمام فرات ها از خجالت خشک شده بودند.

شاید اگر اشک نبود سیلاب غم و غصه در کربلا مرداب شده بود.

شاید اگر اشک نبود عشق و عطش همانجا دفن شده بود.

شاید اگر اشک نبود غم در گلوی زینب(س) می ماند و کسی را خبردار نمی کرد.

شاید اگر اشک نبود شور حماسه ی عاشورا را هیچ شور دیگری بجا نمی کرد.

خلاصه دل من!

با دستمال خیس این روزها دعای فرج را فراموش مکن که گشایش همه ی کار ها در آن است.