مردم !

چه فرقی میکند چند نفر بودند!باور کن حتی نام  طوائف و قبایلشان هم چندان مهم نیست!مهم جانیست که دادند و عهدیست که نگاه داشتند.مهم تک تک آن آیاتیست که شدند تفسیرشان.28 رجب 60هجری آغاز عاقلانه ی نگارش عاشقانه ی تفسیری عارفانه بر قران بود.تفسیری به قلم اباعبدالله در72 جلد.تفسیری که بر حریم درک آیاتش جز یاران را راه نیست.ادعای یاری که کردی دیگر مهم نیست خدمت گزار ابوذر باشی یا حبیب حبیب خدا. مسیر مدینه تا شام عرصه ی ابتلای همگان است ،صراط مستقیم است و یک طرفه..روز عاشورا هر کس از یارا ن که از پا درمی آمد نام حسین (ع)را فریاد میزد."وابتغوا الیه الوسیله" ١ این است اقتضای روح آدمی در مسیر الی الله.حسین(ع)برای یکی اب بود برای آن یکی اخ برای دیگری عم.اما یاران همه در یک امر مشترک بودند.حسین(ع) امامشان بود.یعنی کعبه شان.روحم فدای ارباب که وقتی دید عثمانی مذهبی به خیال خود دورش میزند دورش گردید!و زهیر با یک نگاه امام تمام زندگی اش را رها کرد.مست امام شده بود.ساقی که حسین (ع)باشد، مستی زوال عقل نیست ،کمال روح است.روح که به کمال رسید در جسم جایش نمی شود دیگر.جسم ها سخت دست و پاگیر شده بودند این آخری ها!.ابن حرجحفی اما زندگی اش را به رخ امام کشید.امام شمشیر نمیخواست.شمشیرزن هم نمیخواست.امام آن خودی را میخواست که پنهانش کرده بودند تا مبادا روز مبادا کسی پیدایش کند!امام خودمان را میخواهد.

انتفاضه سنگ هایش را از مسلم بن عوسجه به ارث برده."اسرار الصلاه" را بیا و ببین ابوثمامه ها در کربلا نگاشته اند.ما نه فقط 8 سال،عمریست شاهدیم علم الهدی ها  روضه ی علی اکبر از بر میکنند. ابوترابی ها نافع میشوند و موسفیدها حبیب  .عابس ها را  عاشوارای گذشته در تهران سنگباران کردند که کل ارض کربلا!در مدار حضرت عشق که افتادی به اندازه بند کفش بستنی درنگ جایز نیست،قاسم باید بشوی.عباس تا ابد علم دار الم ایست که بر آل علی میرود و ما تا ابد الم دار عباس. یاران عاشواریی حسین در هر عصری تشنه ی ویران شدنند.عاشورا یادمان داد سرو سامان جمع نقیضین است.سامان اگر مطابق پندار محمد حنفیه ها بود ولله  سرهای بنی هاشم سزاوارترین ها بودند برای ماندن در کنار پیکرهایشان.کربلا خاکستری ندارد.آن هنگام که شجره ی ملعونه طرف حسابت باشد خاکستریها از سیاه ها هم روسیاه ترند.ای کاش عمر سعد آنقدر که از امیر مومنان یزید!حساب میبرد از رب مومنان هم میترسید.در شگفتم!یک لشگر سیاهی لشگر جمع کردن کار هر کسی نیست!سیاهی لشگرهای کفر ونفاق امروز متحدند و سرداران ایمان و توحید پراکنده.آهای انسانها "تعالوا الی کلمه سوا بیننا و بینکم"٢

سر مبارک امام را که شکستند خون خدا را به آسمان پاشید.با خون علی اصغر هم همین کار را کرده بود.آن لحظات آخر در قتلگاه صورت مبارکش را با خون خدا زینت میداد.با خون علی اصغر هم همین کار را کرده بود.خون عاشوراییان ابد الابدین دم نیست ثار است.خون خداست و رنگ خدا.ویاران در نهایت همه غسل شهادت میکنند در قتلگاهشان از نوع ارتماسی اش.خون شهید دم نیست.ثار است.رنگ خداست." و من  احسن من الله صبغه"؟٣

----------------------------------------------------------------

١-  مائده 35وسیله‏اى براى تقرب به او بجوئید

٢- آل عمران 64بیایید به سوى سخنى که میان ما و شما یکسان است

٣- بقره 138 و چه رنگى از رنگ خدایى بهتر است؟

سلام
بر محرم الحرام، ماه آغازین سال هجری قمری!

یا حسین جان ای زیبای یکتای دل من !

نیک میدانم که ابتلای به عشق تو و سر سپردگی بی چون و چرای این هیچ به آن همه خشوع و خضوع این ذره ی بی مقدار ...! شاید این واله ی شیدا را از نیستی به هستی برساند و محرم گلشن راز کند و پرده از دیدگانش بردارد .
فقط در راه عشق قرار گرفتن و عاشقانه سخن گفتن کافی نیست ، تو را چه نیاز به کلمات و عبارات چون منی گنگ و خوار و بی بها !
زیرا تو ای حسین جان در توصیفات فرد ناچیزی چون من نمی گنجی و نیازی به وصف نداری تو خود پاسخ هر نیازی ، آری حسین جان سخن عشق نشانی ندارد ! تو بگو چگونه می توان مجذوب جمال تو بود و لب به ثنا نگشود !
مولایم باز آ و به چشمم نشین تا به یک کرشمه ی جانبخشت شب ظلمانی فراق را به امید صبح سپید وصال به دست فراموشی بسپارم .
دلبرا ! بر بیتابیم نخند ؛ که این همه از تجلی گاه و بی گاه توست که چون برق می آید و چون باد می گذرد ... نیم نفسی می آیی و رخ می نمایی و باز می روی ...!
تا نمی دانم کجا ... ! تا نمی دانم کی ...!

امشب عزادارم ... برای حماسه سازان عاشورای نه دی ماه هشتاد و هشت



ما را نترسانید از جنگی که در پیش است

این جنگ بی تردید جنگ « ریشه » با « ریش » است

این جنگ سی سال است می سوزد که بر خیزد

تهران به تهران دارد امشب اشک می ریزد

تهران من ، تنها شدی با هر چه نامرد است

این که در فریاد هاشان « شاه برگرد » است !

این ها که پرچم هایشان بی نقش الله است

راهی که در چشمانشان دارند بی راهه است

در قلب شان شوق ادای هیچ دینی نیست

این ها که در تقویم شان روز خمینی « ره » نیست

این ها که قران را برای نیزه می خواهند

مثل پلنگان قرن ها در حسرت ماهند

امشب عزادارم ، محرم دارم انگاری

در هر خیابان کوچه ای غم دارم انگاری

امشب دلم تنگ است از تلخی دنیا شان

امشب عزادارم ، برای سوت و کف ها شان

امشب عزادارم ، قلم می افتد از دستم

من با تمام درد های شهر همدستم

این اتفاق تازه ای در دفتر ما نیست

هر کس عبا بر دوش شد پیغمبر ما نیست

ما در هوای حضرت خورشید می میریم

شب هم که باشد ، تیرگی در باور ما نیست

هستند آن هایی که بیعت نامه هاشان هست

اما کنون دستان شان هم سنگر ما نیست

این خاک « جمهوری اسلامی ایران » است

این ها که می گویند نام دیگر ما نیست

امروز مولا گفت : روز مرگ شمشیر است

امروز مولا گفت : روز آخر ما نیست

ما دل به مولا داده ها دل داده می میرم

ما سخت عاشق می شویم و ساده می میریم

فرقی ندارد بهمن و دی در مرام ما

باید بیفتد بر لب این شهر نام ما

این خاک سلمان است و چون کوفه نخواهد شد

تنها نمی ماند ، نمی ماند امام ما

هم نامه هامان یاد مان مانده ست تا آخر

هم بی جوابش بر نمی گردد سلام ما

ای حضرت خورشید ، بی تردید می میریم

یک روز در راه قدم هایت تمام ما

فرقی ندارد بهمن و دی در مرام ما

باید بیفتد بر لب دنیا قیام ما

***

دارید مثل برگ ها در باد می ریزید

ای سبز پوشانی که بی شک اهل پاییزید

امشب کسی که دست با ما داده آزاده ست

دیروز دیروز است « میزان حال افراد است »

در کتب تاریخی و مقاتل آمده است : در هنگام نبرد لشکر امام حسین (علیه السلام) و لشکر عمربن سعد ملعون ، عده ای که تکلیفشان با دین و دنیایشان را مشخص نکرده بودند و بر نفس خود فائق نیامده بودند ، از کارزار با لشکر امام حسین (علیه السلام) کناره گرفتند اما وابستگی به دنیا نگذاشت مثل عده دیگری که به لشکر حق پیوسته وراه خود را از باطل جدا کردند به وی بپیوندند.

اینان گفتند ما برای پیروزی لشکر حسین بن علی (علیه السلام) دعا می کنیم !

حال و روز امروز برخی افرا در جامعه مثل اینهایی است که در کربلا بودند ، حقانیت امام حسین (علیه السلام) را می دانستند و گفتند ما برایش دعا می کنیم! دریغ از اینکه جبهه حق در عرصه نبرد نیاز به مبارز دارد نه دعا کنندگانی که دعا کنند.

عرصه نبرد ، فصل امتحان آنان بود و آنان در امتحان مردود. خدا کند ما از جهادگران خالص باشیم نه از آن دعا کنندگان.

بـــرخیز که در عشـــق خطر باید کرد / یـــاران حســــین (ع) را خبر باید کرد.

خداوندا!

غم حسینت را آنگونه در قلب ما آبیاری کن که قلب حجتت از غم او خون است.

ما را آنگونه داغدار شهید کربلا کن که حجتت داغدار اوست.

و ما را آنگونه عزادار حسینت قرار بده که حجتت عزادار اوست.

ای خدای حسین!

یاریمان کن تا در غم اصیلی چون غم کربلا به حجتت اقتدا کنیم

و چون او داغ کربلا را در دل زنده نگه داریم.

 

ایت الله اراکی فرمود:

شبی خواب امیر کبیر را دیدم، جایگاهی متفاوت و رفیع داشت.

پرسیدم: چون شهیدی و مظلوم کشته شدی این مرتبت نصیبت گردید؟

با لبخند گفت خیر! سوال کردم چون چندین فرقه ی ضاله را نابود کردی؟

گفت نه. با تعجب پرسیدم:

پس راز این مقام چیست؟ جواب داد هدیه ی مولایم حسین(ع) است!

گفتم چطور؟

با اشک گفت: انگاه که رگ دو دستم را در حمام فین کاشان زدند، چون

خون از بدنم می رفت تشنگی بر من غلبه کرد سر چرخاندم تا بگویم قدری

ابم دهید، ناگهان به خود گفتم: میرزا تقی خان!

دو تا رگ بریدند این همه تشنگی! پس چه کشید پسر فاطمه(س)؟

او که از سر تا به پایش زخم شمشیر و نیزه و تیر بود!

از عطش مولایم حسین(ع) حیا کردم، لب به اب خواستن باز نکردم

و اشک در دیدگانم جمع شد...

ان لحظه که صورتم بر خاک گذاشتند امام حسین(ع) امد و فرمود

به یاد تشنگی ما ادب کردی و اشک ریختی و اب ننوشیدی

این هدیه ی ما در برزخ، باشد تا در قیامت جبران کنیم.

منبع: کتاب "اخرین گفتارها"

برگرفته از روزنامه ایران یکشنبه چهارم مرداد 1388صفحه