يک کاروان اسارت... يک کاروان غربت... يک کاروان درد...

ماه و خورشيد و ستارگان همه بر نوک نيزه مي درخشند... بانويي از تبار ياس کبود ، دارد براي يتيمانِ برادر پدري مي کند انگار... چادر خاکي و قد کمان و صورت سيلي خورده اش نشان از مادر دارد... آه! چه بي رحمانه زنجير به دستان پر نور ولايت زده اند اين قوم بدنام !

خوب که گوش دل بسپاری صدایی می‌شنوی، صدای کاروان عشق و نور را، کاروانی که به سرزمین کربلا نزدیک می‌شود، کاروانی که بهترین‌های عالم حسین(ع)، ابولفضل العباس، علی اصغر، زینب(ع) .... را به همراه دارد.

غیر از امام حسین‏«ع‏» و بنى هاشم، شهدایى که نامشان در زیارت ناحیه مقدسه و برخى منابع دیگر آمده است 82 نفرند. غیر از آنان، نام 29 نفر دیگر در منابع متاخرتر آمده‏ است.

مدت قیام امام حسین‏«ع‏» از روز امتناع از بیعت با یزید، تا روز عاشورا ۱۷۵ روزطول کشید: ۱۲ روز در مدینه،۴ ماه و ۱۰ روز در مکه،۲۳ روز بین راه مکه تا کربلا و۸ روز در کربلا (۲ تا ۱۰ محرم).

منزل هایى که بین مکه تا کوفه بود و امام حسین آنها را پیمود تا به کربلا رسید ۱۸ منزل بود(معجم البلدان).

فاصله منزل ها با هم سه فرسخ و گاهى پنج فرسخ بود.

منزل هاى میان کوفه تا شام ۱۴ منزل بود که اهل بیت را در حال اسارت از آنها عبور دادند.

نامه‏ هایى که از کوفه به امام حسین‏«ع‏» در مکه رسید و او را دعوت به آمدن کرده ‏بودند ۱۲۰۰۰ نامه بود (طبق نقل شیخ مفید).

بیعت کنندگان با مسلم بن عقیل در کوفه ۱۸۰۰۰ نفر،یا ۲۵۰۰۰ نفر و یا ۴۰۰۰۰ نفر گفته شده است.

شهداى کربلا از اولاد ابى طالب که نامشان در زیارت ناحیه آمده است ۱۷ نفر.

شهداى کربلا از اولاد ابى طالب که نامشان در زیارت ناحیه نیامده ۱۳ نفر. سه نفر هم‏ کودک از بنى هاشم شهید شدند،جمعا ۳۳ نفر. این افراد به این صورت ‏اند: امام حسین‏«ع‏» ۱ نفر، اولاد امام حسین ۳ نفر، اولاد على‏«ع‏» ۹ نفر، اولاد امام حسن ۴ نفر، اولاد عقیل‏۱۲ نفر، اولاد جعفر ۴ نفر.

غیر از امام حسین‏«ع‏» و بنى هاشم، شهدایى که نامشان در زیارت ناحیه مقدسه و برخى منابع دیگر آمده است ۸۲ نفرند. غیر از آنان، نام ۲۹ نفر دیگر در منابع متاخرتر آمده‏ است.

جمع شهداى کوفه از یاران امام ۱۳۸ نفر. تعداد ۱۴ نفر از جمع این جناح حسینى، غلام بوده‏اند.

شهدایى که سرهایشان بین قبایل تقسیم شد و از کربلا به کوفه بردند ۷۸ نفر بودند.

تقسیم سرها به این صورت بود: قیس بن اشعث، رئیس بنى کنده ۱۳ سر، شمر رئیس‏ هوازن ۱۲ سر، قبیله بنى تمیم ۱۷ سر، قبیله بنى اسد ۱۶ سر، قبیله مذحج ۶ سر، افرادمتفرقه از قبایل دیگر ۱۳ سر.

سید الشهدا هنگام شهادت ۵۷ سال داشت.

پس از شهادت امام حسین‏«ع‏»۳۳ زخم نیزه و ۳۴ ضربه شمشیر، غیر از زخمهاى تیر بر بدن آن حضرت بود.

این ماهى فتاده به دریاى خون که هست زخم از ستاره بر تنش افزون،حسین توست ^(۲)

شرکت کنندگان در اسب تاختن بر بدن امام حسین ۱۰ نفر بودند.

تعداد سپاه کوفه ۳۳ هزار نفر بودند که به جنگ امام حسین آمدند. آنچه در نوبت ‏اول آمد تعداد ۲۲ هزار بودند به این صورت: عمر سعد با ۶۰۰۰، سنان با ۴۰۰۰، عروة بن‏قیس با ۴۰۰۰، شمر با ۴۰۰۰، شبث بن ربعى با ۴۰۰۰٫ آنچه بعدا اضافه شدند: یزید بن‏رکاب کلبى با ۲۰۰۰، حصین بن نمیر با ۴۰۰۰، مازنى با ۳۰۰۰، نصر مازنى با ۲۰۰۰ نفر.

سید الشهداء روز عاشورا براى ۱۰ نفر مرثیه خواند و در شهادتشان سخنانى فرمود و آنان را دعا، یا دشمنان آنان را نفرین کرد. اینان عبارتند از : على اکبر، عباس، قاسم، عبد الله بن حسن، عبد الله طفل شیر خوار، مسلم بن عوسجه، حبیب بن مظاهر، حر بن یزید ریاحى، زهیر بن قین و جون. و در شهادت دو نفر بر آنان درود و رحمت فرستاد:

گفته اند مردمان سال های دور می خواستند خورشید را خاموش کنند!؛

0000

عشق به پایان رسید خون تو پایان نداشت

خورشید هیچ گاه غروب نمی کند ما از او دور می شویم

حسین علیه السلام  می خواست راه روشن را به آن ها نشان دهد اما خودشان نخواستند

او خواست برایشان روشن کند اما آن ها دور شدند و خاموش ماندند

شاید فکر می کردند خورشید را خاموش کرده اند، اما خورشید هیچ گاه خاموش نمی شود

و جای دیگری را روشن می کند فقط ما از او دور می شویم.

حال بعد از گذشت زمان زیادی آن ها به اشتباه خود پی برده اند و می خواهند از تاریکی خارج شوند

و در صدد پیدا کردن راه روشن در آمده اند و خورشید را می خوانند.

و او آن قدر بزرگ است و لطف و کرم دارد که حتما کمکشان می کند.

بعد از حادثه ی عاشورا وخیال باطل مردمان آن زمان از خاموش کردن خورشید

عَلَمِ چراغ هدایت به دست عقیله النساء زینب کبری سلام الله علیها داده شد.

حضرت زینب تا لحظه ی آخر علم را به زمین نگذاشت و در تاریکی های مجلس شام

هم چراغ هدایت را روشن نگه داشت، البته چنین کاری از دختر زهرا و علی و

خواهر حسن و حسین سلام الله علیها اجمعین بعید نیست.

اما چیزی بعید به نظر می رسد دختر علی^{علیه السلام}  کجا و مجلس شام کجا؟

زینـب(س) عاشق بود !

عـاشقِ  حسیـن (ع)

میدانی عاقبت عاشقی را ؟

عاشق را که برعکس کنی می شود , قشاع

حال , دهخدا را می شناسی ؟

در لغت نامه اش دیده ام , که معنی قشاع می شود :

اگر بعضی از خواص جبهه حق در دفاع از «نایب» امام زمان که مسلم بنعقیل بود،درست عمل میکردن، شاید «تمام» ورقها برمیگشت ...بعضی ها پای رکاب «مسلم بن عقیل» نیومدن، خودشون رو «نگه» داشتن برای اینکه به «امام حسین»برسن ...از رفتار این افراد هم باید سوال کرد ...اگر اونها پای مسلم ایستاده بودن،روشنگرییی که بعد از «کربلا» پدید اومد، در پی «شهادت اونها» پای رکاب مسلم بن عقیل پدید می اومد و باعث میشد اونهایی که «بعدا» قیام کردن، «الان» به یاری حسین برخیزن ...چرا که تا کسی برای حق «قیام نکنه»، «مقدار» مظلومیت و محبوبیت حق و پستی باطل «مشخص نمیشه»و عوام هم متوجه حقیقت نمیشن که بخوان استقامت کنن ...

این پست رو در قالب یه مباحثه ی زیبا براتون قرار میدم:

-نفراول:مگه نه اینکه هرکاری که توی دنیا انجام میشه با اذن و اجازه ی خداست؟

*نفر دوم: بله.

- پس شمر بن ذی الجوشن بیگناهه! چون اگه خدا نمیخواست ، شمر بن ذی الجوشن نمیتونست سر امام حسین رو ببره. پس شمر بیگناهه!

*نه ! شمر گناهکاره چون اختیار داشته.

-درسته اختیار داشته! اما چرا موقع ذبح اسماعیل خدا نخواست خنجر گردن اون رو ببره اما موقع ذبح امام حسین، خدا خواست که خنجر سر امام حسین رو ببره؟؟؟؟

پس مقصر اصلی خداست. و فردای قیامت افرای مثل شمر به خدا عرضه میکنند که: خدایا اگه تو نمیخواستی،خنجر سر امام حسین رو نمی برید پس من گناهکار نیستم و تو حق نداری منو ببری به جهنم!

*حرفهای تو درسته اما جواب سوالت اینه:

اون زمان اگه حسین(ع) رو شهید کردن ولی میدونستن که کیه؟ امروز هم یه عده احمق فکر میکنن با مبارزه و جنگ با حسین و کشتن شیعیان حسین میتونن نور حسین رو خاموش کنن.

نمونه ی اونها همین وهابی های نادانی هست که با بریدن سر شیعیان میخوان به نظر خودشون اسلام رو زنده نگه دارن. غافل از اینکه اسلام در پیروی از حسین خلاصه میشه.

توی این عکسی که می بینید یه نوجوون 16 ساله ی شیعه ، توسط یه وهابی تکفیری سر از تنش جدا شده و این در حالیه که این نوجوون شیعه سربندی به پیشانی داره با این عبارت:«رقیة بنت الحسین (ع)».

ببینید چطوری سر این نوجوان رو به دستش گرفته. انگار نه انگار که یک انسان رو کشته!!!!!