دو شب پيش،تو سرمای شديد تبريز،اين كبوتر سفيد زيبا،سر كوچه ما افتاده بود.

معلوم بود كه سرما و گرسنگی به اين حال و روزش انداخته.

يواشكی با پام تكونش دادم كه اگه هنوز جون داره برش دارم و ببرم خونه و احياش كنم اما مرده بود.خشك شده بود.

اون شب خيلی غصه خوردم و به اين فكر كردم كه بيچاره حيوونا تو اين سرما تو بيرون چكار ميكنن؟ چطور غذا و سرپناه پيدا می كنن؟ ما كه تو خونه گرم نشستيم و غذای گرم می خوريم اصلا به اين فكر كرديم كه حيوونا بيرون چطور روزگار می گذرونن؟

راستش منم تا اون كبوتر رو نديده بودم شايد به فكرم نمی افتاد.

يادم افتاد كه سال پيش هم تو همين زمون ها يك گربه سفيد بزرگ هم درست در همون نقطه جسدش افتاده بود.همه می رفتن و می اومدن و فقط نگاهش می كردن و رد می شدن.بعد از چندين ساعت كه گربه همونجا مونده بود من زنگ زدم به 137 و اونها هم دستشون درد نكنه اومدن و برش داشتن.

اين بار هم صبح شد و ديدم كه هنوز كبوتر همونجا مونده.با دستكش از بالش گرفتم و بردم كنار سطل شهرداری گذاشتم.

حالا ديگه جلو پنجره برنج و گندم و نون خشك می ريزم و آب ميزارم.يه جای كوچيك هم جلو پنجره درست كردم كه اگه سردشون شد برن توش.

خدا از سر تقصيرات ما بگذره.

آيه 34 سوره انفال:

وَمَا لَهُمْ أَلَّا يُعَذِّبَهُمُ اللَّـهُ وَهُمْ يَصُدُّونَ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَ‌امِ وَمَا كَانُوا أَوْلِيَاءَهُ ۚ إِنْ أَوْلِيَاؤُهُ إِلَّا

الْمُتَّقُونَ وَلَـٰكِنَّ أَكْثَرَ‌هُمْ لَا يَعْلَمُونَ

ترجمه: و چه چيزی مانع آنان است كه خدا عذابشان نكند در حالی كه (مردم مؤمن را) از ورود به مسجدالحرام و(عبادت در آن) با آن كه متوليان آن نيستند بازمی دارند.متوليان آن فقط پرهيزكارانند ولی بيشترشان نمی دانند.

از اين آيه ميشه اين نتيجه رو گرفت كه هيچ كس حق نداره مردم مؤمن رو از ورود به مسجدالحرام و عبادت در اون منع كنه.خدا اين اجازه رو به هيچ كس نداده.اين آيه ميگه كه خانه كعبه و مسجدالحرام متعلق به همه مسلمينه.

اين كه خانه خدا در كشور عربستان واقع شده،دليل نميشه كه اونها مالك خانه خدا بشن.وقتی خانه خدا در زمان حضرت ابراهيم و قبل از آن هم وجود داشت،كشوری به نام عربستان اصلا وجود نداشت.

و اين آيه ميگه كه اگه كسانی مانع ورود مؤمنان به مسجدالحرام بشن بدون شك خدا اونها رو عذاب خواهد كرد.

در حال حاضر می بينيم كه حكومت آل سعود خانه خدا رو در تحت تملك و سيطره خودش گرفته و خودش رو مالك اون ميدونه.بخاطر همينه كه هروقت اراده می كنه مانع حضور ما و ايرانی ها و شيعه ها به مسجدالحرام ميشه.

به نظر من هر اتفاق و تنش سياسی كه بين دو مملكت بوجود بياد باز هم اون ها حق ندارن كه مانع ورود حجاج ايرانی به بيت الله الحرام بشن.وگرنه طبق اين آيه قرآن عذاب حتمی خدا گريبانشون رو می گيره.

 در آيه 96 سوره آل عمران هم ميگه:

إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبَارَ‌كًا وَهُدًى لِّلْعَالَمِينَ

ترجمه: يقينا نخستين خانه ای كه برای(نيايش و عبادت)مردم نهاده شد همان است كه در مكه است كه پربركت و وسيله هدايت برای جهانيان است.

آيه ميگه برای «مردم» و «عالميان»نهاده شد.يعنی مال همه مردم و همه اهل عالمه.نه مال خاندان سعود.

قال علی(ع):

قِلَّةُ الْعيالِ اَحَدُ الْيَسارَيْنِ.

اندك بودن تعداد زن و فرزند،يكی از دو آسايش است.

می گويم:

اينهمه كه در جامعه ما در تبليغ افزايش جمعيت،سخن پراكنی می شود،هيچ شنيده ايم كه اين حكمت از نهج البلاغه را كه فرموده امام علی(ع) است جايی بر زبان برانند! من هم اتفاقی پيدايش كردم.

اصلا عقل آدمی هم اين را می گويد كه اندك بودن تعداد زن و فرزند آسايش است.

در ضمن كيفيت، بالاتر از كميت است.هزار تا بچه به جامعه اضافه كنيم كه آفت جامعه باشند بهتر است يا صد بچه كه مصلح جامعه باشند؟

حتی در خود قرآن هم به اهميت كيفيت نسبت به كميت اشاره می كند و می گويد كه تعداد اندك با كيفيت بالاتر بهتر از تعداد بيشتر بدون كيفيت است و آن تعداد اندك با كيفيت،بر آن تعداد بيشتر بدون كيفيت پيروز می شوند.يعنی صد نفر بر هزار نفر برتری دارد:

يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَرِّ‌ضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى الْقِتَالِ ۚ إِن يَكُن مِّنكُمْ عِشْرُ‌ونَ صَابِرُ‌ونَ

يَغْلِبُوا مِائَتَيْنِ ۚ وَإِن يَكُن مِّنكُم مِّائَةٌ يَغْلِبُوا أَلْفًا مِّنَ الَّذِينَ كَفَرُ‌وا بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَّا

يَفْقَهُونَ    انفال/آيه 65

ای پيامبر! مؤمنان را به جهاد برانگيز.اگر از ميان شما بيست تن شكيبا باشند بر دويست تن غلبه می كنند و اگر صد نفر (شكيبا)باشند بر هزار نفر از كافران غلبه می كنند زيرا آن كافران قومی هستند كه نادانند.

پس تربيت صد فرد دانا بسيار بهتر از توليد هزار فرد نادان است.

به نظر من اولويت ما در جامعه،بايد طبق اين فرموده امام علی(ع) و اين آيه قرآن،توليد فرزند كمتر با تربيت و كيفيت بالا باشد نه توليد فرزند و جمعيت بيشتر با كيفيت و تربيت پايين.

به عبارت ديگر،تربيت افراد دانای كمتر نه نادان بيشتر.

در اين صورت يك نفر جای ده نفر برای جامعه،كارآيی مثبت خواهد داشت و به جامعه هم فشار بيشتر به خاطر جمعيت بيشتر وارد نخواهد شد.